غزل

آری امشب بس که بیدارم خیابانی شدم 

رشد کردم، ناگهان غول بیابانی شدم

بس که از هر جا گذشتم چشمها پروانه بود  

در میان جان خود غلطیدم و جانی شدم

سبز بودم، خون دل خوردم به سرخی میزنم     

پاره ای از ابر تاریک ام که بارانی شدم

این بهار از بس که در چشمم غمت جا می گرفت     

بازگشتم از بهاری، من زمستانی شدم

دانه بودم، کاشتندم، ریشه دادم تا کجا 

ادامه دارد..............

فروردین91

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: